CARL ROGERS (1902-1987)
Latar Belakang
Carl Rogers merupakan seorang tokoh dan juga pelopor bagi Model Pengajaran Fasilitatif. Beliau telah dilahirkan pada 8 Januari 1902 di Oak Park, Illinois Chicago dan merupakan anak keempat daripada enam adik-beradik. Menyentuh tentang latar belakang pendidikan beliau, pada usia pra sekolah lagi beliau sudah mahir membaca dan disebabkan ini beliau pun memulakan pendidikan formal di Gred Dua. Asuhan dan didikan di rumah yang amat menekankan kepada unsur agama telah menjadikan Rogers seorang yang berdikari dan berdisiplin.
Pada mulanya beliau mula mengorak langkah menceburkan diri dalam bidang pertanian di Universiti Wisconsin dan kemudiannya tertarik untuk menekuni bidang sejarah dan agama. Dua tahun kemudian, beliau melanjutkan pelajaran di Kolej Guru, Universiti Columbia dan telah memperoleh Ijazah Sarjana Sastera pada tahun 1928 dan Doktor Falsafah pada tahun 1931. Namun akhirnya, beliau telah berpindah kepada bidang psikologi kerana merasakan beliau lebih layak mempelajari bidang tersebut.
Beliau juga telah melibatkan diri dalam Persatuan Mencegah Keganasan Terhadap Kanak-kanak di Rochester Socity, New York bagi mencegah kekerasan terhadap anak. Komitmen yang baik yang telah diberikan oleh beliau telah melayakkan dirinya dilantik sebagai Pengarah Persatuan tersebut pada tahun 1930. Beliau telah meninggal dunia pada tahun 1987.
Sumbangan
Semasa melibatkan diri dalam Persatuan Mencegah Keganasan Terhadap Kanak-kanak, Rogers telah berjaya menghasilkan buku pertama beliau yang berjudul, The Clinical Treatment of the Problem Child (1939). Hasil penerbitan buku ini, beliau telah diberi gelaran profesor di Ohio State pada tahun 1940. Buku kedua beliau pula bertajuk Counseling dan Psychotherapy : Newer Concepts in Practice yang menekankan kepentingan bagi klien mewujudkan hubungan atau rapo dengan seorang terapis yang prihatin dan bersifat terbuka. Menurut Rogers, hubungan sedemikian dapat membantu klien untuk mengatasi masalah yang dihadapi serta memperoleh celik akal agar berupaya menstruktur semula hidupnya.
Pada tahun 1945, Rogers telah mendirikan sebuah pusat kaunseling di Universiti Chicago. Berdasarkan pengalaman beliau di pusat tersebut, beliau berjaya menerbitkan karya beliau yang bertajuk Client Centered Therapy pada tahun 1951. Sepanjang hayat hidup beliau, Rogers banyak keluar negara untuk berkongsi dan menyebarkan ilmu mengenai pendekatan pemusatan individu. Antara tahun 1915 hingga 1980, beliau telah mengendalikan beberapa bengkel bersiri bersama anak perempuan beliau, Natalie Rogers. Antaranya termasuklah pertumbuhan kendiri, perubahan sosial, komunikasi, silang budaya dan sebagainya. Lawatannya yang terakhir adalah ke Russia semasa umurnya 87 tahun. Ketika di sana, beliau telah memberi ceramah serta menjai fasilitator bagi bengkel pengalaman eksperiental yang berfokuskan kepada komunikasi dan kreativiti. Sehingga saat kematian beliau yang mengejutkan, Rogers masih terus aktif dalam bidang penulisan serta masih giat mengendalikan sesi-sesi terapi berasaskan pendekatan pemusatan individu.
Anugerah yang Diterima
Atas sumbangan beliau dalam bidang psikoterapi, kauseling dan psikologi, Rogers telah diberikan anugerah Award for Distinguished Professional Contributions to Psycology oleh Persatuan Psikologi Amerika (APA). Di samping itu, beliau telah terpilih untuk menerima anugerah “ Ahli Humanis Tahun 1964” oleh Persatuan Humanis Amerika. Menjelang penghujung hayat beliau, Rogers telah dicalonkan untuk anugerah Nobel Prize atas jasa beliau terhadap konflik antara kumpulan nasional di Afrika Selatan dan Ireland Utara. Nama Rogers berada pada kedudukan keenam dalam senarai nama ahli psikologi abad ke-20 yang terkenal.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan